Long Time No See.

Evet, evet. Biliyorum cok cok cok uzun zamandir bir kelime yazmadim ama artik yeter.

Eve donmeye cok cok cok az kaldi ve ben bir seyler attirmak istiyorum.

Bu sene yazarim dedim yazamadim canlar ama tek kelimeyle ozet gecmeye kalksam bu yili, yapamazdim. 3 kelime olurdu, o 3 kelime de ingilizce olurdu.

So-f**king-awesome! (Lanet olasi cok harika!) Anlayan anladi bence :)

Beni korkutan Turkiye'de beni neyin bekledigi... Butun OSS ve hersey ustume ustume gelicek gidince, panik yapmayi birakip sakin olmaya baslamam lazim...

Ayrica bu yaziyi yazmaya basladigim siralarda haber aldigim uzeren Kadikoy Anadolu Lisesi, benim gercek anlamda ikinci evim olan okul, geri dondugumde beni kabul etmiyor cunku ben Amerika'dayken kontenjan acigini doldurdu. Bu da demek oluyor ki benim icin yerleri yok artik. Geri donunce ne yapacagim bilmiyorum daha ama arkadaslarimla beraber mezun olmak gibi bir secenegim yok artik.

Biliyorum, cok uzucu ama keske keske yapabilecegim bir sey olsa. Anladim ki oturup aglamak pek bir ise yaramiyor. O kadar emek, calisma hepsi bir hic oldu. Hazirligi bile olmayan baska bir anadolu lisesinde, tanimadigim insanlarla mezun oluyor olacagim ve yapabilecegim hic birsey yok, egitim bakanligina tesekkurler.

Herhalde butun bir yil boyunca o kadar eglenmeme ragmen her zaman ama her zaman Istanbul'a donmeye hazirdim ama artik o kadar emin degilim maalesef. Ailem, bazi arkadaslarim olmasa Istanbul'un bana sunabilecegi hic birsey kalmadi artik.

Bir ara bu sene buradaki lisemde kalmaya karar vermistim ama farkettim ki, Istanbul'a donerek hem asil okuluma donup Oss'de sansimi deneyebilirim hem de Sat'ye girip Amerikan okullarina basvurabilirim. Hala aynisini deniyor olacagim ama birazcik daha zor bir yil bekliyor beni.-Sanki geri kalan hersey yeterince zor degilmis gibi-

Ama yine de... Dusunuyorum da bu yil herseye degerdi. Ben cok degistim ama iyi yonde degistim. Gecen sene Istanbul'dan ucaga binen kisi cok daha farkliydi ve bu yil herseye degdi.
Bu yil sadece hayatimin bir yilini gecirmedim ben burada, bir yilda baska bir hayat yasadim. Ve, ogrendim ki hicbirsey gorundugu kadar kotu degil.

Geri dondugumde KAL'i denemeyecegim degil denerim ama baska bir okula da gidebilirim. Ve bu kesinlikle dunyanin sonu degil. Evet, yaptigim onca plan suya dusmus olabilir ama yeni planlar yapacak yer acildi simdi!

Ki zaten bunu duyar duymaz herseyi birakip beni arayan, bana mesaj atan ve tabii ki canim ailem benimle oldukca herseyin ustesinden gelmeme gibi bir olasiligim yok. KAL'i cok cok ozleyecegim, okul uniformamin degisecek olmasi cok garip ama yine de sirf ben 'babacim seninle konusmam lazim' dedigim icin sabahin 4unde kalkip bilgisayari acan babam benim yanimda oldukca hersey yoluna girecek.

Bu azicik kasvetli olan ve kotu haberler getiren yazimi okuyup uzulen arkadaslarim icin bir resim paylasiyorum, paylasiyorum, ahanda paylastim!

Bakiniz kadikoy anadolu'dayim, cok da mutluyum, kocaman gulumsuyorum. Bu benimle o okulda olup beni boyle kocaman gulduren, cok cok zor bir okul olsada varliklariyle bana o okulu sevdiren herkese cok cok cok tesekkur ettigim an olsun! Beni boyle hatirlayin anacim. -Sanki oldum. Hayir olmedim gencler, cok saglikliyim-




Ve bir suru cok cok cok kullanmisim bu yazida. Uzun sure ara vermeme verin canlarim.

Hope to see y'all soon!

BG